Η άμμος στην κλεψύδρα κυλά και τα χρόνια περνούν. Οι περισσότερες παρέες διαλύονται, πολλά παιδιά από την Αθήνα και αλλού σταματούν να προτιμούν την Αιγείρα, για τη χάρη άλλων, πιο κοσμοπολίτικων θερινών προορισμών. Την ίδια ώρα, ο χρόνος θα αποδειχθεί όχι εχθρός αλλά φίλος του Παναιγειρατικού. Η ομάδα με τα λευκά θα παραμείνει ζωντανή. Η «τρέλα» των ανθρώπων της ομάδας μεγαλώνει μαζί τους και η αγάπη για το «χωριό» και τον ανέμελο χρόνο των θερινών διακοπών στην Αχαΐα θα κρατήσουν άσβεστη τη «φλόγα» του ’96.
Ο Παναιγειρατικός θα γίνει αποδεκτός από την τοπική κοινωνία, ξεπερνώντας τους αρχικούς δισταγμούς της μπροστά στο «ξένο» και το «καινοτόμο». Στα πρώτα χρόνια της νέας χιλιετίας, η «Μαύρη Αρμάδα» συνεχίζει αγέρωχη το ταξίδι της, σε πείσμα του καιρού, πάνω στα ασφαλή νερά της αφοσίωσης και της λατρείας των ανθρώπων της.
Νέα ονόματα προστίθενται στη μεγάλη συντροφιά και τα απογεύματα φορούν τη λευκή φανέλα με την Αρμάδα στο στήθος. Θανάσης Θωμάς και Δημήτρης Κατσουρίνης, είναι δύο μόνο από τους νέους «μικρούς ήρωες» του «Δημοτικού», που θα έρθουν να πλαισιώσουν την «παλιά φρουρά» (Γιώργος Ντοάς, Διονύσης και Δημήτρης Μάντζος, Φίλιππος Κρεκούκιας, Χάρης Πλούμης, Πέτρος Κατσούρης). Την ίδια εποχή, ο Παναιγειρατικός θα πρωτοπορήσει για ακόμη μία φορά, προσθέτοντας στο δυναμικό του τον πρώτο ξένο παίκτη που αγωνίστηκε ποτέ σε ποδοσφαιρική ομάδα της Αιγείρας σε οποιοδήποτε επίπεδο: τον Γερμανό αμυντικό Ντάνιελ Μουκ. Η «χρυσή» Αρμάδα των αρχών του αιώνα θα γοητεύσει και θα «ναυτολογήσει» στους κόλπους της ακόμη νεαρότερα μέλη (Μάριος Μάντζος, Αλέκος Μουκ, Νίκος Μουτάφης κ.α.), δημιουργώντας ένα περίφημο «φυτώριο» ταλέντων - «παρακαταθήκη» για το μέλλον.
Τον Αύγουστο του 2005, ο Παναιγειρατικός κάνει την πιο θεαματική επικοινωνιακή κίνηση της ως τότε ιστορίας του. Οι παίκτες του φορούν για πρώτη φορά ομοιόμορφη και «επώνυμη» ποδοσφαιρική εμφάνιση, πιστή φυσικά απεικόνιση του ως τότε «άγραφου», σχεδόν ιεροτελεστικού, χρωματικού συνδυασμού στα κατά τ’ άλλα διαφορετικά μεταξύ τους ρούχα των παιδιών του ΑΟΠ. Οι σύγχρονες ολόλευκες φανέλες με τις μαύρες λεπτομέρειες, με αριθμούς και ονόματα (ακόμη μία ριζική καινοτομία) και το έμβλημα του ΑΟΠ στο μέρος της καρδιάς προξενούν μεγάλη αίσθηση και θέτουν ακόμη υψηλότερα τον πήχυ για κάθε επίδοξο διεκδικητή της πρωτοκαθεδρίας στη θερινή ποδοσφαιρική πραγματικότητα της Αιγείρας. Όλοι πλέον αφυπνίζονται και αρχίζουν να συνειδητοποιούν πως στο «Δημοτικό» συντελείται κάτι μεγάλο, σημαντικό και πρωτόγνωρα οργανωμένο.
Η εποποιία του «Δημοτικού» θα εμπλουτίσει τη συλλογική μνήμη του Παναιγειρατικού με νέες, «χρυσές» σελίδες ιστορίας. Ποιος άλλωστε μπορεί να ξεχάσει; Τις ιστορικές νίκες επί πολύ δυνατότερων αντιπάλων αποτελούμενων από Αθηναίους παραθεριστές που έρχονταν ακόμη κι από την παραλία της Ακράτας για να παίξουν ποδόσφαιρο με τον ΑΟΠ. Τα ξέφρενα πανηγύρια στο γήπεδο και στην «πλατεία του Δημοτικού» πάνω στην οδό Φελλόης. Τη «φιέστα» για το πρωτάθλημα του 2006, παρουσία πολλών φίλων της ομάδας, στα πρότυπα οργανωμένων ποδοαφαιρικών κλαμπ, στο πιο λαμπρό party για τα δέκατα γενέθλια του «μελανόλευκου παραμυθιού». Το αλησμόνητο γκολ του Δημήτρη Κατσουρίνη στο τελευταίο λεπτό του «τελικού» κόντρα στον «αιώνιο» Αίαντα, ένα γκολ «χρυσάφι», που χάρισε τον τίτλο του 2004 και καταγράφηκε ως ένα απο τα σημαντικότερα τέρματα της «μελανόλευκης» ιστορίας...
Το καλοκαίρι του 2007, ο Παναιγειρατικός πετυχαίνει την απόλυτη καταξίωση, έχοντας καταφέρει να κάνει γνωστό το όνομά του ακόμη και έξω από τα στενά όρια της Αιγείρας, κυρίως μέσα από την πρωτοποριακή χρήση των νέων τεχνολογιών. Η ηλεκτρονική παρουσία του Ομίλου με το μοντέρνο και ενημερωμένο σε καθημερινή βάση διαδικτυακό του πληροφοριακό κόμβο, «καλωσορίζει» τον ΑΟΠ στον κύκλο των πλέον οργανωμένων ερασιτεχνικών ομάδων mini-football.
Πίσω στην «πατρίδα», οι προκλήσεις μεγαλώνουν. Ο νέος χλοοτάπητας στο Δημοτικό Στάδιο της Αιγείρας, στη δυτική όχθη του ποταμού Κριού, «ανοίγει» τον Αύγουστο του 2007 για να υποδεχθεί τους νέους της πόλης που αγαπούν τα σπορ και «διψούν» για άθληση. Οι παίκτες του ΑΟΠ δεν θα μπορούσαν να λείψουν από αυτή τη «γιορτή». Οι «μελανόλευκοι» αγωνίζονται για πρώτη φορά στην ιστορία τους πάνω σε χορτάρι (έστω συνθετικό) και δίνουν τα πρώτα δείγματα γραφής ποδοσφαίρου υψηλού επιπέδου. Με τον Πέτρο Παπανικολάου στις τάξεις του, έναν από τους κορυφαίους «βιρτουόζους» που φόρεσαν ποτέ τη λευκή φανέλα, και μπροστάρη τον κορυφαίο σκόρερ όλων των εποχών, Φίλιππο Κρεκούκια, ο Παναιγειρατικός δίνει την πλειοψηφία των αγώνων του στο Στάδιο και στέφεται αβίαστα πρωταθλητής Αιγείρας -για τελευταία όπως έμελλε φορά- και «σηκώνει» το βαρύτιμο τρόπαιο σε πανηγυρική τελετή (πού αλλού;) στο «κάστρο» του «Δημοτικού». Ο γύρος του θριάμβου μέσω της παραλίας θα καταλήξει, αυθόρμητα, σχεδόν μοιρολατρικά, στην Όττο Βάλτερ. Στη μικροσκοπική «αυλή των θαυμάτων» όπου, χρόνια πριν, κάποιοι ξετύλιξαν το κουβάρι του παραμυθιού, δένοντας για πάντα την αρχή του νήματος στον κορμό μιας ελιάς...
Ο Παναιγειρατικός θα γίνει αποδεκτός από την τοπική κοινωνία, ξεπερνώντας τους αρχικούς δισταγμούς της μπροστά στο «ξένο» και το «καινοτόμο». Στα πρώτα χρόνια της νέας χιλιετίας, η «Μαύρη Αρμάδα» συνεχίζει αγέρωχη το ταξίδι της, σε πείσμα του καιρού, πάνω στα ασφαλή νερά της αφοσίωσης και της λατρείας των ανθρώπων της.
Νέα ονόματα προστίθενται στη μεγάλη συντροφιά και τα απογεύματα φορούν τη λευκή φανέλα με την Αρμάδα στο στήθος. Θανάσης Θωμάς και Δημήτρης Κατσουρίνης, είναι δύο μόνο από τους νέους «μικρούς ήρωες» του «Δημοτικού», που θα έρθουν να πλαισιώσουν την «παλιά φρουρά» (Γιώργος Ντοάς, Διονύσης και Δημήτρης Μάντζος, Φίλιππος Κρεκούκιας, Χάρης Πλούμης, Πέτρος Κατσούρης). Την ίδια εποχή, ο Παναιγειρατικός θα πρωτοπορήσει για ακόμη μία φορά, προσθέτοντας στο δυναμικό του τον πρώτο ξένο παίκτη που αγωνίστηκε ποτέ σε ποδοσφαιρική ομάδα της Αιγείρας σε οποιοδήποτε επίπεδο: τον Γερμανό αμυντικό Ντάνιελ Μουκ. Η «χρυσή» Αρμάδα των αρχών του αιώνα θα γοητεύσει και θα «ναυτολογήσει» στους κόλπους της ακόμη νεαρότερα μέλη (Μάριος Μάντζος, Αλέκος Μουκ, Νίκος Μουτάφης κ.α.), δημιουργώντας ένα περίφημο «φυτώριο» ταλέντων - «παρακαταθήκη» για το μέλλον.
Τον Αύγουστο του 2005, ο Παναιγειρατικός κάνει την πιο θεαματική επικοινωνιακή κίνηση της ως τότε ιστορίας του. Οι παίκτες του φορούν για πρώτη φορά ομοιόμορφη και «επώνυμη» ποδοσφαιρική εμφάνιση, πιστή φυσικά απεικόνιση του ως τότε «άγραφου», σχεδόν ιεροτελεστικού, χρωματικού συνδυασμού στα κατά τ’ άλλα διαφορετικά μεταξύ τους ρούχα των παιδιών του ΑΟΠ. Οι σύγχρονες ολόλευκες φανέλες με τις μαύρες λεπτομέρειες, με αριθμούς και ονόματα (ακόμη μία ριζική καινοτομία) και το έμβλημα του ΑΟΠ στο μέρος της καρδιάς προξενούν μεγάλη αίσθηση και θέτουν ακόμη υψηλότερα τον πήχυ για κάθε επίδοξο διεκδικητή της πρωτοκαθεδρίας στη θερινή ποδοσφαιρική πραγματικότητα της Αιγείρας. Όλοι πλέον αφυπνίζονται και αρχίζουν να συνειδητοποιούν πως στο «Δημοτικό» συντελείται κάτι μεγάλο, σημαντικό και πρωτόγνωρα οργανωμένο.
Η εποποιία του «Δημοτικού» θα εμπλουτίσει τη συλλογική μνήμη του Παναιγειρατικού με νέες, «χρυσές» σελίδες ιστορίας. Ποιος άλλωστε μπορεί να ξεχάσει; Τις ιστορικές νίκες επί πολύ δυνατότερων αντιπάλων αποτελούμενων από Αθηναίους παραθεριστές που έρχονταν ακόμη κι από την παραλία της Ακράτας για να παίξουν ποδόσφαιρο με τον ΑΟΠ. Τα ξέφρενα πανηγύρια στο γήπεδο και στην «πλατεία του Δημοτικού» πάνω στην οδό Φελλόης. Τη «φιέστα» για το πρωτάθλημα του 2006, παρουσία πολλών φίλων της ομάδας, στα πρότυπα οργανωμένων ποδοαφαιρικών κλαμπ, στο πιο λαμπρό party για τα δέκατα γενέθλια του «μελανόλευκου παραμυθιού». Το αλησμόνητο γκολ του Δημήτρη Κατσουρίνη στο τελευταίο λεπτό του «τελικού» κόντρα στον «αιώνιο» Αίαντα, ένα γκολ «χρυσάφι», που χάρισε τον τίτλο του 2004 και καταγράφηκε ως ένα απο τα σημαντικότερα τέρματα της «μελανόλευκης» ιστορίας...
Το καλοκαίρι του 2007, ο Παναιγειρατικός πετυχαίνει την απόλυτη καταξίωση, έχοντας καταφέρει να κάνει γνωστό το όνομά του ακόμη και έξω από τα στενά όρια της Αιγείρας, κυρίως μέσα από την πρωτοποριακή χρήση των νέων τεχνολογιών. Η ηλεκτρονική παρουσία του Ομίλου με το μοντέρνο και ενημερωμένο σε καθημερινή βάση διαδικτυακό του πληροφοριακό κόμβο, «καλωσορίζει» τον ΑΟΠ στον κύκλο των πλέον οργανωμένων ερασιτεχνικών ομάδων mini-football.
Πίσω στην «πατρίδα», οι προκλήσεις μεγαλώνουν. Ο νέος χλοοτάπητας στο Δημοτικό Στάδιο της Αιγείρας, στη δυτική όχθη του ποταμού Κριού, «ανοίγει» τον Αύγουστο του 2007 για να υποδεχθεί τους νέους της πόλης που αγαπούν τα σπορ και «διψούν» για άθληση. Οι παίκτες του ΑΟΠ δεν θα μπορούσαν να λείψουν από αυτή τη «γιορτή». Οι «μελανόλευκοι» αγωνίζονται για πρώτη φορά στην ιστορία τους πάνω σε χορτάρι (έστω συνθετικό) και δίνουν τα πρώτα δείγματα γραφής ποδοσφαίρου υψηλού επιπέδου. Με τον Πέτρο Παπανικολάου στις τάξεις του, έναν από τους κορυφαίους «βιρτουόζους» που φόρεσαν ποτέ τη λευκή φανέλα, και μπροστάρη τον κορυφαίο σκόρερ όλων των εποχών, Φίλιππο Κρεκούκια, ο Παναιγειρατικός δίνει την πλειοψηφία των αγώνων του στο Στάδιο και στέφεται αβίαστα πρωταθλητής Αιγείρας -για τελευταία όπως έμελλε φορά- και «σηκώνει» το βαρύτιμο τρόπαιο σε πανηγυρική τελετή (πού αλλού;) στο «κάστρο» του «Δημοτικού». Ο γύρος του θριάμβου μέσω της παραλίας θα καταλήξει, αυθόρμητα, σχεδόν μοιρολατρικά, στην Όττο Βάλτερ. Στη μικροσκοπική «αυλή των θαυμάτων» όπου, χρόνια πριν, κάποιοι ξετύλιξαν το κουβάρι του παραμυθιού, δένοντας για πάντα την αρχή του νήματος στον κορμό μιας ελιάς...